Dwars door Tanzania

Vorige keer een weblog van Patricia, ditmaal is mijn moeder zo vriendelijk om de digitale pen over te nemen...

DE TREINREIS
De website wordt deze keer door mij gedikteerd! Heel apart toch!
Het was ontzettend leuk om Rik na al die tijd te zien staan met kop en schouders boven al die donkere hoofden uit. Het schaarsverlichte vliegveld zonder airco… Rik showde eerst zijn huisvesting op de universiteit. Het was in mijn ogen een soort barak: betonnen vloer, weinig licht, maar wel een wastafeltje. Ik sliep een paar kamers verderop en werd vergezeld door een kwakende kikker! Bij daglicht zag alles er al heel anders uit. De mensen waren heel aardig en Rik spreekt al een aantal woorden Kiswahili. Heel handig. Wat vooral opviel was hoe mooi verzorgd de vrouwen eruit zien, maar wat betreft confort moest ik mijn eisen flink bijstellen.
Die dag zou onze reis beginnen per trein van oost naar west naar het Tangayika Lake. We reisden 1e klas! Onze coupe hoefden we niet te delen. Er was een totaal versleten stapelbed, ramen waar je niet door maar overheen moest kijken en een kraantje dat niet liep. We kregen een stok uitgereikt om het raam te fixeren, vooral ‘s nachts! Dieven willen nog wel eens over het dak lopen en door het raam naar binnen klauteren!
De reis duurde 40 uur! Maar we hebben zoveel beleefd en gezien van Afrikaans Tanzania. Een prachtig landschap en bij iedere stop kleurrijke mensen met een hoop waar. Tassen, matten, fruit, water, honing, brood, levende kippen en fluitjes. Wat een spektakel. Voor ons maar ook voor de verkopers: twee blanken in de trein! Ik was echt geschokt toen ik zag dat ze in de 2e klas met zijn zessen zaten en in de derde volkomen volgepropt. Mij hoorde je niet meer klagen! Hoe verder we kwamen, hoe meer armoede we zagen.
Tanzanianen zijn goed in recycling: een oude autoband wordt gebruikt voor slippers, een plastic zakje voor over de luier, een oud broekje als petje en een doorgesneden waterfles als kommetje. De vrouwen sjouwen de hele dag met hun kindje op de rug en veel bagage op het hoofd. Iedereen blijft rustig en heeft de tijd. Ze zien er statig uit. Slank, rechte rug en fel gekleurde batiks. Ik hoopte maar op een ding: niet ziek worden hier, zo ver weg van alles en iedereen…

DE BOOTTOCHT
In Kigoma hadden we een prima hotel met terras aan het Tanganyika meer (het op 2 na grootste en diepste ter wereld! 650 km lang en 1,5 km diep). Effe bijkomen…
En dan op naar de chimpansees in het Gombe National Park. Hier kan je alleen per boot komen. De meeste toeristen gaan met een organisatie, maar je kan ook per lokale taxi-boot. Dit overtrof echt alles! Een grote sloep. Ik schrok. Die apen konde me gestolen worden. We hadden vooraf een slapeloze nacht. Wel of niet doen? We gingen toch. Zo dichtbij...
Een local van 15 jaar begeleide ons heel schattig naar de boot de volgende dag. We kwamen langs een groep prachtig geklede, zingende Tanzanianen die hun kind ten doop hielden in het meer. Niet blijven kijken, want we moeten de sloep halen! We kregen zowat een rolberoerte toen we zagen hoe vol de sloep zat. Het was net een boot vol vluchtelingen met bovendien heel veel ballast. Grote zakken meel, tonnen olie, overal tassen, zakken en koffers, kippen, eenden… Je kan het niet verzinnen. Bloedheet. Vrouwen met baby’s aan de borst. Het was net een film. De lading moest verdeeld worden, anders hing de boot scheef. Dus die meelzakken werden van rechts naar links gegooid en al die negers sloegen wit uit. Maar iedereen bleef rustig. Het was natuurlijk een hele toestand als er mensen uit moesten. Een fluitje ging, de passagiers moesten naar voren komen en hun tassen en handel en het bijbehorende kind ging van hand tot hand naar de uitstapper. Zo zat Rik opeens met een superklein kindje in zijn hand tussen de meelbalen. Een ander kind pieste over de broek van de buurman. Je wil het niet geloven, maar als er twee pasagiers uitstapten, kwamen er zes in. Op een gegeven moment zelfs tien soldaten!
Toen het moment dat die twee blanken naar voren moesten. Hilariteit. Dapper sprongen we in het water, tassen op het hoofd. Gombe. We waren er!

GOMBE NATIONAL PARK
Het Gombe National Park is werkelijk een paradijs op aarde. Een groene jungle met ontzettend aardig mensen die Engels spraken. Ons hostel was keurig. Nergens rommel, overal zaten deuren en hekken voor, naar later bleek tegen de baboons die in groepen rondscharrelden. Lieve dames kookten voor ons en pikke pikke donker viel. Ik lag samen met Rik in een tweepersoonsbedje bij te praten over wat we allemaal hadden beleefd.
De volgende dag stonds gids Felix om 8 uur klaar. Via een waterval en zeer steile helling kwamen we ze tegen: de chimpansees. Een moeder met drie kinderen konden we zeker een uur observeren. Het was aandoenlijk om te zien hoe de moeder at, haar kinderen in de gaten hield en haar baby voedde. Het is verwonderlijk hoeveel de chimpansees op ons lijken. Zowel qua uiterlijk als in hun doen en laten. Zeer de moeite waard. Een Engelse vrouw, Jane Goodall, heeft hier meer dan 40 jaar de chimpansees geobserveerd en is een begrip over de hele wereld. Ze leeft nog steeds en geeft momenteel overal lezingen als VN ambasadeur van de vrede.
In de middag zijn we een heel stuk langs een rivier gelopen en hebben we genoten van het bijzondere licht, prachtige hoge bomen, hele grote vlinders en talloze apen. Rik maakte prachtige foto's.
Om 7.15 zaten we de volgende dag op het strandje te wachten op onze sloep. Er zaten vissers te zingen op het water, terwijl ze de netten ophaalden. We beseften als geen ander hoever weg we waren. Godzijdank zijn we allebei fit gebleven! Nu zit ik op het Airport van Kigoma te wachten op het vliegtuig terug naar Dar es Salaam.