Afrikaans uitje

Het eerste weekend van april had Rikkie er weer zin in: een safari! En ik was niet de enige. Ook Marieke en Janske waren wel voor een dierenkijktocht te prikken. Het was Marieke haar laatste safari en Janske haar eerste. Het park van bestemming was ditmaal Saadani Game Reserve. Dit park is bijzonder, omdat het aan de zee ligt en er een rivier boordevol krokodillen en hippo’s doorheen kronkelt. Vrijdag 1 april zijn we vertrokken. Helaas deed de dag zijn reputatie geen eer aan… Het was alles behalve lachen geblazen.

AFRIKAANS WEEKEND
We vertrokken om 7.00 met de bus uit Dar es Salaam en waren een vrachtwagen, wandeltocht, nog een bus en taxi later, om 22.00 weer terug op de campus. Snik! We hadden drie dorpen nabij de afslag naar het park afgezocht, op zoek naar een toeroperator, of in elk geval iemand met een jeep die ons naar de ingang dik 60 km verderop kon brengen. Maar helaas konden we geen van beide vinden. Tanzania is duidelijk niet zo toeristisch ingesteld. De bekende parken (Serengeti, Kilimanjaro, etc) zijn goed bereikbaar, maar minder bekende nauwelijks. Wat een verschil met bijvoorbeeld Thailand, waar bij iedere toeristische attractie wel wat toeristenkantoortjes te vinden zijn.
DAG 2
Nieuwe kansen, nieuwe prijzen. Vol goede moed zijn we vanmorgen naar Bagamoyo vertrokken. Tijdens mijn vorige bezoek had ik daar een informatiecentrum ontdekt die trips naar Saadani verzorgde voor de prijs van 200.000 Shilling (185 dollar). Wat duur naar onze smaak, maar goed, een goedkopere optie konden we nu eenmaal niet vinden. Na drie uur rijden over een hobbelweg die zo als attractie in de Efteling kan, waren we terug op de snelweg van de dag ervoor. En net toen we vaart begonnen te krijgen: BOEM! Een flinke klapband onder het rechtervoorwiel. Marieke schoot van de schrik een meter de lucht in. Gelukkig beschikten we over een behendige chauffeur die heel koeltjes de auto op de weg wist te houden en rustig uit liet rijden. Toen de chauffeur de reserveband tevoorschijn toverde, bleek dat we nog wel even gestrand zouden zijn. De band was veel te zacht en de chauffeur moest naar het dichtstbijzijnde dorp liften om hem op te pompen. Is het nodig om te vermelden dat zoiets in Afrika nogal lang duurt…?
Uiteindelijk waren we rond 16.00 bij het park beland. Daar hadden we een volgende tegenvaller: onze bus mocht niet het park in en we moesten daarom 35 dollar per persoon extra betalen om een jeep te huren. Dat hadden we dus niet afgesproken en weigerden we te betalen. De 200.000 Shilling zou inclusief twee tochten door het park zijn. Na veel, heel veel gezeur, mochten we dan toch met onze bus het park in. Met stotterende motor en slippende banden maakten we een herrie die luilak niet zo misstaan! Giraffen en aanverwanten wisten niet hoe snel ze zich uit de voeten moesten maken! Al snel bleek ook waarom de bus eigenlijk het park niet in mocht. Hij liep al vast in de lulligste modderplas. Dit was dus niks. We moesten er bijna van huilen. Terug bij de hoofdingang onze gids van ons ongenoegen op de hoogte gesteld. Na een lange discussie kwamen we overheen dat we hem de helft van het afgesproken bedrag betaalden en het verder zelf zouden proberen te regelen. Daar stonden we dan: op de rand van een park vol olifanten, leeuwen, luipaarden en giraffen, maar zonder gids en vervoer.
Met de nodige moeite konden we net voor het donker werd een slaapplaats vinden. We doken vroeg ons bed in. Tenminste… dat was de bedoeling. Mijn bed bleek onder de torren te zitten. Vliegende torren welteverstaan, die op warmte (je lichaam) afkomen. Janske en Marieke hebben gezamenlijk een stuk op 20 torren dood gemept. Maar als snel bleek het onbegonnen werk: naarmate de avond vorderde, vlogen er meer en meer torren in de rondte. Ik was er ondertussen in geslaagd om mijn bed torrenvrij te maken en met klamboe te beschermen. Viel snel in slaap, maar niet voor lang, want midden in de nacht gilde Marieke: ‘IEEEEEEEEEEEHHHHHHHHHH’. Een stel torren was erin geslaagd om bij haar in bed te kruipen. Van slapen kwam er de rest van de nacht weinig meer terecht.
DAG 3
De laatste dag van ons uitje. Om 7.00 stonden we bij de hoogingang van het park om de jeep af te huren. Dit hadden we de vorige dag met een gids afgesproken. Wat bleek: de jeep was al verhuurd aan een groep Indiërs. Wat een ellende! De gids wist dat al wel, maar had het niet nodig gevonden om ons te vertellen. In een laatste poging om toch wat van het park te zien, gingen we op zoek naar alternatief vervoer in een dorp aan het strand. En zowaar: er stond een landrover. Hij was uit het jaar nul, maar kieskeurig was wel het laatste wat we op dat moment waren! Met de kar zijn we het park ingereden en we hebben vooral veel giraffen en wilde zwijnen gezien. Dit maakte alle ellende nog een beetje goed. De jeep bleek niet veel behendiger dan onze bus van de dag ervoor, want we liepen vier keer vast. Na een uur werden we het park uitgestuurd, omdat onze jeep niet goedgekeurd was en er dus helemaal niet mocht zijn.

VERJAARDAG
5 april was ik jarig. Erg raar om dan in Afrika te zitten, zonder vriendin, vrienden en familie! Op de dag zelf heb ik niks bijzonders gedaan. Mijn feestje vierde ik namelijk een dag later op 6 april. Samen met William (die de 7de jarig was) heb ik toen een volleybal toernooit en etentje georganiseerd. We hadden een buffet geregeld met o.a. kip, chapati, gebakken banaan, rijst met cocos, vruchtensap, wijn en water. William en ik hadden 18 man, 9 buitenlanders en 9 Tanzanianan, uitgenodigd en iedereen was op komen dagen. Het was allemaal geslaagd en gezellig. Ook mijn kado! Ik heb een heel mooi boek gehad met foto’s en uitleg over alle apen ter wereld. Ben er als apenfreak echt heel blij mee! Er wordt veel aandacht besteed aan de chimpansee. Ik heb nu extra veel zin om ze met jou op te zoeken Willie! Wat een bijzondere beesten. Wist je dat hun DNA voor 98 % met de onze overeen komt?
Een dag na het feest is Marieke vertrokken. Ik besefte toen hoe lang ik hier toch al zit. Ik heb haar zien komen en gaan en ze is toch 3 maanden geweest. Marieke is afgewisseld door Jessica, een studente Technische Bedrijfskunde.
Afgelopen weekend zijn we wezen stappen in Dar es Salaam. Casema, een vriend van TANESCO, pikte Jessica, Janske en mij op met zijn auto en heeft ons de Jolly Club and Bilicanas laten zien. Ik heb me rot gelachen om de muziek uit het jaar nul, de absurd korte rokjes van de dames (die volgens Casema zonder uitzondering in ‘de business’ zitten) en de dansjes van sommige Afrikanen.

Morgen knijp ik er week tussenuit. Ik pak dan de boot om de onder- en bovenwaterwereld van Zanzibar en Pemba verder te verkennen.

E-mail:
rikluiten@gmail.com
Adres:
Rik Luiten, room 382
University of Dar es Salaam
Department of UCLAS
P.O. Box 35176
Dar es Salaam, Tanzania